Interview met Roosje Cordang

“Roosje, je werpt mij een betoverende glimlach toe, dank voor dat geschenk, als je dat altijd doet dan zul je wel heel populair zijn in de familie Lampe, want die kijken meestal heel ernstig”. “Ja Leo, dat vind ik ook.” Ik zei dat het ijs nu wel gebroken was. Ze begon meteen te vertellen over haar grote hobby het ijs­dansen, dat ze doet met de nieuwe man in haar leven: Jan Adriaansen, die druk in de tuin met het jaar­lijkse snoeiwerk bezig ging.

“De naam Cordang is boven de rivieren onbekend, waar komt die naam vandaan?” Ze schetst haar afkomst: Hugenoten van Spaans, Italiaanse oorsprong die in Limburg zijn neergestreken. Gerelateerd via de moederskant van haar vader met Limburg­se adel. Vader was edelsmid in ’s-Hertogenbosch. Ze heeft ge­werkt bij Michelin en Shell en heeft een eigen balletschool ge­had. “Wat, Roosje, je gaat me toch niet vertellen dat een Lampe-vrouw van jouw generatie van manlief uit werken mocht gaan?” “Ja­zeker,” zegt ze beslist “ik wilde dat gewoon en dus deed ik het.” 

Lampe Nederland NV

“Roosje, ik zie in onze registratie dat je op één dag na 40 jaar getrouwd bent geweest met Ben Lampe, die bij de firma Lampe Nederland NV heeft gewerkt.” “Ja Leo, dat was een donderslag bij heldere hemel dat Ben op zijn trouwdag overleed door hart­falen. Achteraf weten we dat hij een veel te hoog cholesterol­gehalte had en daar veel te lang mee heeft rondgelopen. Mijn advies is dat alle Lampe’s zich daarop regel­matig moeten laten controleren. Het schijnt in de familie te zitten. Eén pilletje per dag is tegenwoordig een afdoende maat­regel om met die kwaal oud te worden.” “Dat zal ik zeker in ‘Lampe Belicht’ en op de website zetten,” beloof ik.

Middelbare Meisjes School

Over haar eerste ontmoeting met Ben vertelt Roosje: “Op de MMS (Middelbare Meisjes School), het was in 1952, kregen we in de hoogste klas van de rectrix te horen dat wij als goed opge­leide meisjes beter geen zakenman als echtgenoot zouden moe­ten kiezen. Tijdens mijn eerste ontmoeting met Ben in 1959 vroeg hij me of ik met hem een afspraak wilde maken. Ik zei tegen hem: ‘Misschien niet, want ik wil helemaal niet met een zakenman door het leven gaan.’ Hij vroeg: ‘Waarom niet?’ Ik: ‘Die houden niet van bloemen en zo.’ Ben antwoordde niet.

Met zijn wijs­heid, charisma en grote liefde voor de natuur werd Ben een ge­weldige echtgenoot en vader, die zich ook volledig heeft ingezet voor de zaak van zijn vroeg overleden vader.”

Verkeerde generatie

“Hoe was dat voor een type als jij om in zo’n familie te zijn op­ge­nomen?” Roosje antwoordt: “Tja, met een Lampe getrouwd zijn, heeft zo zijn bijzondere facetten.” “Hoezo,” vraag ik “wat maakt Lampe’s dan zo apart?” “Kijk,” zegt Roosje “het zijn erg aardige mensen, die allemaal naar mijn idee één bijzondere eigenschap gemeen hebben. In het Duits noemen ze dat fraai: ‘Der Geist des Wiederspruches’ – altijd overal tegen in denken.
Ze leven niet gemakkelijk en zonder echte allure. Ze missen de hardheid om in grotere organisaties carrière te maken.” “Oh,” reageer ik verrast “nu je het zegt, dat komt me bekend voor.” “Precies,” zegt Roosje “ook Ben wilde de zaak niet in, hij wilde het liefst architect worden, maar hij liet zich dwingen door zijn moeder.” “Zou dat misschien de oorzaak zijn van de uiteinde­lijke teloorgang van de Lampe’s modehuizen als familiebedrijf? Uit de laatste jaarrekening van Lampe Nederland NV van het jaar vóór de fusie met P&C in 1969 (aanwezig in het archief van onze stichting) blijkt dat er geen majeure financiële pro­ble­men waren,” stel ik brutaal. “Ja, dat is gewoon waar”, reageert Roosje “laat ik het heel voor­zichtig stellen door de toen door de firma inge­huurde interim-manager Willem van der Linden te citeren, die bij gelegenheid heeft gezegd dat het bedrijf ‘in de verkeerde generatie zit’. Er was geen ondernemersgeest meer aanwezig bij het Lampenmanagement, op alle niveaus. Leo, als je daar meer over wil weten dan moet je opschieten, de gene­ratie die daar nog over kan ver­tellen wordt oud, maar ze zijn er nog en er is bereidheid om daar­­over te praten als je daar in bent geïnte­res­seerd”.

Katelijne

Bij het controleren van de gegevens van haar kinderen in onze registratie blijkt dat Roosje haar dochter Katelijne in 2006 is kwijtgeraakt, op een wel heel tragische wijze. “Mijn dochter Katelijne was een wolk die niet te grijpen was. Ze was zeer begaafd onder andere met veel zangtalent, maar ze heeft het uiteindelijk verloren van haar manisch-depressiviteit. Een vrese­lijke ziekte waar ik pas echt achtergekomen ben toen ik na haar dodelijke ongeval haar dagboeken las. Ik kan één advies geven aan alle mensen in dergelijke situaties. Schuif die integriteit opzij! Léés die dagboeken van je kinderen, als je vermoedt dat ze erg slecht in hun vel zitten. Je hebt dan meer begrip voor hun gedrag en meer kans tot een goede begeleiding.”

Kunst

“Roosje, je huis hangt vol kunst, is er ook iets bij wat je zelf hebt gemaakt?” “Jazeker, het meeste is door mij geschetst of ge­schilderd. Ik heb me in de loop van mij leven ontwikkeld als portret- en fijnschilder. Als daarvoor weer de noodzakelijke rust in mijn leven is teruggekeerd dan hoop ik dat weer op te pakken.”

Ze vraagt “Wat vind je van mijn laatste werk?” Ik maak een foto van een heel mooi schilderij in olieverf: wit-lila juffertjes in het groen. Ik besef dat deze gevoelige, maar levenskrachtige vrouw iedere dag in de bloemen gezet zou moeten worden.

Bij het afscheid als ik weer in mijn auto stap is haar Jan het roerend met me eens. ‘Châpeau, Roosje, het ga jullie goed.”